Saturday, July 23, 2011

Daniel agus an Stocaire!

Oíche stairiúil a bhí againn anseo Déardaoin seo chuaigh thart. Bhí banna píob an oileáin ag fanacht ag an ché ar chuairteoir an-speisialta. Fuair sé tionlacan píob ón ché suas an bealach mór go dtí an teach tábhairne. Cad eile a bhí ar siúl ach ceolchoirm dheireanach Daniel O'Donnell ar an oileán!
Naoi mbliana is fiche ó shin, fuair Daniel a chéad 'gig' ariamh i dTigh Andrew (mar a bhí) anseo in Árainn Mhór. De réir an tseanchais bhí Margo curtha in áirithe le theacht isteach agus ceolchoirm a dhéanamh, ach lá nó dhó roimhe tháinig an scéal go raibh sí tinn agus nach mbeadh sí ábalta a bheith ann. Julia, máthair Margo, a dúirt le Andrew go raibh gasúr óg aici a bhí ag iarraidh dul leis an cheol. D'aontaigh Andrew ar 'gig' a thabhairt dó agus ag deireadh na ceolchoirme chuir sé ceist ar Daniel cé mhéad a bhí uaidh mar luach saothair. £70 a d'iarr Daniel ach £100 a thug Andrew dó ag rá "Don't underestimate yourself lad!"
Tá an teach leanna ag Gerry, mac Andrew, anois agus gach bliain ó shin i leith, tháinig Daniel ar ais le ceolchoirm a dhéanamh. Bliain i ndiaidh bliana thug sé leis an banna ceoil céanna a bhíonn aige agus é ar chamchuairt ar fud an domhain mhóir agus níor iarr sé riamh ach an cúpa punt a tugadh isteach ag an doras le costaisí an bháid agus an bhanna a chlúdach.
Tá deireadh le sin anois, ar feadh tamaill ar scor ar bith. Tá Daniel ag glacadh briseadh ón síorthaisteal. Is cosúil nach mbeidh ach ceolchoirm amháin aige in Éirinn an bhliain seo chugainn, i gCill Airne, sílim.
Anois thar na blianta ba mhinic mé i gcomharsantacht Theach Andrew agus Daniel istigh, bliain amháin cheannaigh mé ticéad, ach níos minice ná a mhalairt bhí mé i mo stocaire ag an cheolchoirm. Ba ghnách leo na doirse a oscailt chun aer a ligean isteach agus bhí sé furasta go leor siúl isteach ann ag leathama.
Ar mhothaigh mé ciontach as an stocaireacht seo? Leis an fhírinne a dhéanamh, níor mhothaigh. Cé gurbh as Ceann Caslach do mo mháthair mhór agus go bhfuil muintearas idir mé féin agus Daniel, níl dúil mhillteanach agam ina chuid ceoil is níor éirigh mé ró-bhuartha ariamh faoi shleamhnú isteach don uair dheireanach den cheolchoirm - go díreach don chraic!
Bhí mé ag obair mall ar an Déardaoin agus níor chuir mé mo chuid gnoithe díom go dtí leath i ndiaidh a dó dhéag. Bhí cineál de thuirse orm ach ansin mheabhraigh mé domh féin nach dtiocfadh liom an oíche a ligean tharam gan cuairt a thabhairt ar an cheolchoirm ar son na mblianta atá caite. Bhí an teach lán go doras agus cúrsaí slándála níos déine ná mar a bhí blianta eile ach os rud é gaol gairid idir mé féin agus muintir an phub, ligeadh isteach mé gan trioblóid ar bith.
Cibé tuairim atá agat faoina chuid ceoil, ní féidir a shéanadh ach go bhfuil ábaltacht iontach aige, tá sé snasta mar cheoltóir, tá sé greannmhar agus tá sé ábalta an slua a fhágáil ag lorg níos mó agus níos mó! Thar rud ar bith eile, is é an rud is mó a thaitníonn liomsa faoi ná an dílseacht atá aige don cheantar seo agus dá lucht leanúna. Duine fíordheas atá ann a chuimhníonn ar ainmneacha agus a théann amach i measc na ndaoine. Ní dhearna sé dearmad riamh ar an áit as a dtáinig sé agus tá meas agam ar sin.
Mar sin, cronóimid na ceolchoirmeacha bliantúla, ach mar a dúirt sé féin, níl ann ach briseadh, gach seans go dtiocfaidh sé ar ais am inteacht amach anseo fá choinne ceolchoirme eile agus bhfuil fhios agat, má thagann sílim go gceannóidh mé ticéad nó dhó!!
Aintí Brigid agus Ellen Nappy le Daniel i ndiaidh na ceolchoirme!

Sunday, July 17, 2011

Is olc an ghaoth...

Gabhfaidh sibh mo leithscéal as deoch mhaith a bheith ar bord agus an nóta seo a scríobh agam. Cúis mo leithscéil ar ndóigh ná an bua mór a bhí againn thar Chondae Londain-Dhoire Cholm Cille inniu!
Ba rud níos speisialta dúinn uilig í an drochaimisir, rud a choinnigh an dara scaifte scoláirí ar tír mór agus a d'fhág lá breise saoire dúinne istigh anseo ar an oileán. Bhí na scoláirí le theacht ar bhád a 4 ach de thairbhe na gaoithe aniar aduaidh inniu, socraíodh aréir ar dhara chúrsa na coláiste Gaeilge a chur ar athló go dtí amárach, rud a d'fhág cuid bean tí, múinteoirí agus eile amuigh sa teach tábhairne ag ceiliúadh Corn an Anglo-Celt a bheith tugtha chun an bhaile againn arís!
Tá bean an tí seo againne amuigh go fóill agus ní fios cén uair a fheicfidh sí an baile, ach tá mise sásta anseo cois tine, mo sháith féin ólta agam agus páiste amháin sa leabaidh cheana féin. Ní minic a fhaighimid lá saor gan choinne agus bua ollmhór sa pheil ... cá bhfuil an uisce beatha!?!