Gheall mé d'Áine go gcuirfinn an dán seo in airde. Níl sí léi féin nuair a thagann cumha uirthi thart ar bhádaí nach bhfuil ag feidhmiú mar is ceart. Obair idir lámha atá ann, ach sílim go bhfuil sé cóir a bheith ansin!
An Bád
Glafarnach gaoithe a choinnigh mo bhád
seachtain ar feistiú le taobh na cé,
ach nuair a thiontaigh an aimsir chun láíochta
thug mé aghaidh uchtaigh ar an mhuir arís,
go mblaisfinn an athuair rith an aeir úir
fá chuartha m’aghaidhe is mo choirp.
Ansin agus mé fá chúig shlat den ché
tháinig inneall mo bháid chun stad
achan tarraingt uaim ar chorda na hadhainte
ag tachtadh m’innill chasachtaigh.
Le cuidiú ó chomharsa, iascaire ar an ché,
tarraingíodh mise is mo bhád i dtír.
Tá sí tirim anois taobh thiar den teach
ag fanacht ar an fhear a thiocfas chun í
a chóiriú. Náiríonn m’easpa tuigbheála
ar rúndiamhra na meicníochta mé,
is fada gach lá a fhanaim ar an ghléas
a chuirfeas beatha ina croí arís.
Níl a dhath níos uaigní ná bád ar thalamh,
a bolg ramhar mar phéist ar thrá, a tóin
scuabtha ag gaoth in áit í a bheith dá roiseadh.
Cá bhfios nach taibhse mo cháinte atá inti,
ag cur i mo leith mo dhrochábaltacht,
mo chuid faillí ina taobh.
Rachaidh mé á peinteáil amárach,
ina culaith úr beidh sí pleisiúrtha don tsúil,
shamhlófaí maorga gasta ar an fharraige mhór í.
Ach is cuma! Níl aici ach leathshaol ornáideach
a spreagfas cuimhní ar ghliondar na beochta,
No comments:
Post a Comment